Εξευτελίζοντας την δημοκρατία

Ήταν ακριβώς δυο χρόνια πριν, Οκτώβριος του 2011, όταν ο αναρχοκομμουνιστής αντεξουσιαστής Νίκος Μαζιώτης και η σύντροφος και συγκρατουμένη του Πόλα Ρούπα αποφυλακίζονταν λόγω παρελεύσεως του δεκαοκταμήνου της προφυλακίσεως. Λίγους μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 2012, εξαφανίστηκαν περνώντας στην παρανομία και χλευάζοντας στην πράξη την δημοκρατία, που όχι μόνο τους εξασφάλισε την κατά νόμον μεταχείριση αλλά και διαχρονικά επέδειξε από επιείκεια ως και ανοχή στους ίδιους και τον πολιτικό χώρο τους συνολικά. Για να δούμε κατ' αρχάς το θέμα σε βάθος χρόνου.

Τον Απρίλιο του 2010, αμέσως μετά την σύλληψη του Μαζιώτη και των συγκατηγορουμένων του, είχα δημοσιεύσει το κείμενο "Κράτος Δικαίου και Αδίκου", σχετικά με την δυσανάλογα των πράξεων επιεική ποινική του μεταχείριση και τις παθογένειες του συστήματος απονομής δικαιοσύνης της χώρας μας. Έγραφα λοιπόν:

"Η πολύ πρόσφατη επιτυχία της Ελληνικής Αστυνομίας με την σύλληψη του πυρήνα της τρομοκρατικής οργανώσεως «Επαναστατικός Αγώνας» έφερε στην επιφάνεια των λιμναζόντων υδάτων της πολιτικής και κοινωνικής μας πραγματικότητας μια πτυχή, που (τυχαία;) δεν έχει φωτιστεί ακόμα όσο θα έπρεπε. Οι περισσότεροι από τους συλληφθέντες είχαν προσαχθεί και συλληφθεί στο παρελθόν για αδικήματα που ταυτίζονται ή σχετίζονται με την πρόσφατη δράση τους.

Χαρακτηριστικότερη είναι η περίπτωση του φερομένου ως εγκεφάλου της οργανώσεως Νίκου Μαζιώτη. Παλιός γνώριμος των διωκτικών αρχών ο Μαζιώτης, είχε προσαχθεί από την ΕΛ.ΑΣ. στο εδώλιο της Δικαιοσύνης με εξαιρετικά σοβαρές κατηγορίες και είχε πρωτοδίκως καταδικαστεί σε 15ετή φυλάκιση. Στον δεύτερο βαθμό, στο Εφετείο, η ποινή του είχε μειωθεί στο ένα τρίτο(!) λόγω «προτέρου εντίμου βίου»(!!!), με αποτέλεσμα με περίπου τρία χρόνια εκτίσεως ποινής να αφεθεί ελεύθερος χάριν των ευεργετημάτων του νόμου. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία ενός πολύ σοβαρού κοινωνικού μας προβλήματος. Ενός προβλήματος που φανερώνει μια κοινωνικο-πολιτική και ηθικο-ιδεολογική αναπηρία μας.

Το σύστημα Δικαίου μας αποδεικνύεται ότι έχει υποστεί μια μετάλλαξη μέσα σε μια μακρόχρονη διαδικασία αλλαγών στην νομοθεσία και στο σύστημα αποδόσεως δικαιοσύνης. [...] Η επικράτηση στο πολιτικό σύστημα, στο ακαδημαϊκό-πνευματικό κατεστημένο και συνακολούθως στο κοινωνικό μας περίγραμμα των πλέον «προοδευτικών» και «νεωτερικών» απόψεων, τόσο εν γένει όσο και επί του προκειμένου, της δικαιοσύνης. [...]

Άνθρωποι αδίστακτοι όπως ο Μαζιώτης συλλαμβάνονται, καταδικάζονται κι αφήνονται να κυκλοφορούν και να δρουν ανενόχλητοι. Ποινικοί κατάδικοι – για βαριά κακουργήματα – κυκλοφορούν ελεύθεροι με 5μερες άδειες – λες κι είναι στρατιώτες που κάνουν την θητεία τους. Αρκετοί μάλιστα απ’ αυτούς αποδεικνύονται υπότροποι και προβαίνουν σε κακουργηματικές πράξεις κατά τις άδειές τους. Δολοφόνοι στυγεροί αποφυλακίζονται μετά από 7 ή 9 έτη στην φυλακή και εγκληματούν αμέσως σχεδόν μετά την απελευθέρωσή τους. Συγγενείς άγρια δολοφονημένων θυμάτων βλέπουν τους φονιάδες των προσφιλών τους προσώπων να κυκλοφορούν προκλητικά ελεύθεροι και κινούνται προς ενέργειες αυτοδικίας. Μεγαλέμποροι ναρκωτικών αθωώνονται και δρουν απερίσπαστοι επικαλούμενοι την ιδιότητα του χρήστη. Όλα αυτά αλλά κι άλλα πολλά έχουν προκαλέσει γενικευμένο και ολοκληρωτικό αίσθημα ατιμωρησίας και ανασφάλειας στους Έλληνες πολίτες. Οι κακοποιοί αποθρασύνονται και οι πολίτες ζουν μέσα στον φόβο, νιώθοντας απροστάτευτοι από ένα ανύπαρκτο κράτος και μια απούσα δικαιοσύνη.

Ως πού θα πάει αυτό; Για πόσο ακόμη θα είμαστε θεατές σε αυτό το θέατρο του παραλόγου; [...] Πρέπει να δοθεί ένα τέλος σε αυτό το απαράδεκτο καθεστώς. Και πρέπει να δοθεί άμεσα.”

Πόσα έχουν αλλάξει από τότε; Τίποτα προφανώς. Εκμεταλλευόμενοι τις ευνοϊκές πρόνοιες του ποινικού νόμου και τις εγγενείς αδυναμίες και δαιδαλώδεις κωλυσιεργίες του δικαστικού συστήματος οι Μαζιώτης και Ρούπα δεν έχουν ακόμα δικαστεί, αφέθησαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους, τους οποίους παρεβίασαν περνώντας και πάλι στην παράνομη δράση και, όπως χθες απεδείχθη, ήδη επιβεβαιωμένα ο Μαζιώτης έχει κάνει μία ληστεία ενώ πιθανότατα εμπλέκεται και σε άλλη, με συνολική λεία άνω του €1.000.000 -χρήματα που προφανώς δεν θα χρησιμοποιηθούν για την προαγωγή της κοινωνίας και της χώρας.

Η αντίληψη που ενδημεί στα εντός ή εκτός εισαγωγικών προοδευτικά στρώματα του πολιτικού και ακαδημαϊκού προσωπικού της χώρας μας, ότι η δημοκρατία είναι ένας "βουδιστής μοναχός" των πολιτικοκοινωνικών συστημάτων και πρέπει να επιδεικνύει μια ατελείωτη ανεξικακία και επιείκεια έναντι όσων την μάχονται και την απειλούν είναι όχι μόνο ανεδαφική αλλά και επικίνδυνη. Η δημοκρατία δεν είναι συνώνυμη της ατιμωρησίας ή της ασυδοσίας, προστατεύει την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα “κατά νόμον” και οφείλει αφενός να περιφρουρεί την κοινωνική ειρήνη και συνοχή και αφετέρου να διαθέτει όλους εκείνους τους αμυντικούς μηχανισμούς που εγγυώνται την ασφάλεια και σταθερότητά της. Επ' ουδενί ο σεβασμός των ατομικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν δικαιολογεί την καταχρηστική (και ως εκ του αποτελέσματος αντικοινωνική) διαρκή “ελάφρυνση” της ποινικής νομοθεσίας.

Στον βωμό ενός νεφελώδους και ουσιαστικά ψευδεπίγραφου ανθρωπισμού ελαστικοποιούνται οι προβλεπόμενες ποινές ακόμα και για βαρύτατα κακουργήματα, ενώ ακόμα και αυτές οι ποινές ακυρώνονται στην πράξη με άλλες ακόμα ευνοϊκότερες πρόνοιες. Το πιο πρόσφατο σχετικό παράδειγμα είναι ο περίφημος “νόμος Καστανίδη”, ο οποίος ακόμα και μετά από τις σημαντικές του προσαρμογές επί το ρεαλιστικότερο και σοβαρότερο, περιόρισε δραστικά τα περιθώρια των προφυλακίσεων και σε ένα πνεύμα “αποσυμφόρησης” των φυλακών (λες και οι φυλακές είναι λεωφορεία...) οδήγησε πολλούς καταδίκους στην αποφυλάκιση. Το αποτέλεσμα της σταδιακής εξουδετέρωσης της ισχύος του ποινικού νόμου είναι οι βασικοί εχθροί της κοινωνίας και της πολιτείας (το οργανωμένο έγκλημα και οι πολιτικοί εγκληματίες) να χλευάζουν αυτή την επιείκεια και να την εκμεταλλεύονται σε βάρος της ίδιας της κοινωνίας και πολιτείας μας.

Αυτό θα έπρεπε να προβληματίσει τους υποστηρικτές αυτής της μεθόδευσης, αν καταφέρουν να διακρίνουν τις ανάγκες της κοινωνίας πέραν των μυωπικών τους ιδεοληψιών, αλλά οπωσδήποτε θα έπρεπε να ευαισθητοποιήσει και να κινητοποιήσει όλους εμάς τους υπολοίπους, την σιωπηρή και κρίσιμη μάζα των πολιτών που υφιστάμεθα τις συνέπειές της. Η εξελικτική και στοχευμένη αυτή διαδικασία επιδρά αποσαθρωτικά στην κοινωνική συνοχή και πίστη, υπονομεύει το αίσθημα της ασφάλειας και του δικαίου, αφήνει προνομιακό χώρο εκμετάλλευσης τόσο σε αυτούς που δρουν εναντίον του δημοσίου συμφέροντος, όσο και σε αυτούς που μισούν και επιβουλεύονται την δημοκρατία, είτε είναι ερυθροφαιοί επίδοξοι ανατροπείς της είτε φαιοερυθρά υποκατάστατα της τάξης και του δικαίου. Οι πολίτες, η κοινωνία εν σώματι έχει ανάγκη να λαμβάνει το μήνυμα ότι οι νόμοι θεσμοθετούνται και ισχύουν χάριν του δικαίου και προς όφελός τους, ότι η παραβατικότητα και το έγκλημα τιμωρούνται, ότι η βία και η αντικοινωνική δράση δεν μένουν αναπάντητες.

Εκτός βεβαίως από τον εκούσιο ευνουχισμό της δημοκρατίας, οι ποινικοί και πολιτικοί εγκληματίες εκμεταλλεύονται την αρτηριοσκλήρυνση και παθογένεια του δικαστικού μας συστήματος. Το συγκεκριμένο θέμα είναι βεβαίως πολυσύνθετο και ευρύ, ώστε να μην μπορεί να αξιολογηθεί στο παρόν κείμενο, όμως σε κάθε περίπτωση είναι εντελώς απαράδεκτο να μην κατωρθώνει η ελληνική δικαιοσύνη να δικάσει κατηγορουμένους για κακουργήματα μέσα σε δεκαοκτώ μήνες από την σύλληψή τους ή να τους επιτρέπει να καθυστερούν τεχνητά την δίκη τους με παρέλκυση, καταχρώμενοι το δικαίωμα της αναβολής. Οι ρυθμοί και οι μηχανισμοί απονομής της δικαιοσύνης, τουλάχιστο σε ό,τι αφορά την ποινική δικαιοσύνη, είναι τραγικό να παραμένουν τόσο δυσκίνητοι και κατά περιπτώσεις ανεπαρκείς. Είτε χρειάζεται συστηματική μεταρρύθμιση είτε θεσμική αναδιάρθρωση, πρόκειται για μονόδρομο και επιτακτική ανάγκη, εφόσον μας ενδιαφέρει η προστασία του πολιτεύματος και της κοινωνίας.

Οι εγκληματίες και οι τρομοκράτες είναι οι φυσικοί αυτουργοί του εξευτελισμού της δημοκρατίας, εκμεταλλευόμενοι την επιείκεια, την ανεκτικότητα και τον ανθρωπισμό της. Οι ηθικοί αυτουργοί όμως είναι όσοι αφοπλίζουν τη δημοκρατική κοινωνία απέναντι στους εχθρούς της, όσοι εξουδετερώνουν τις άμυνές της, με ενέργειες ή παραλείψεις τους.